Ο Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας αποτελεί εδώ και 32 χρόνια οριστικά παρελθόν. Το ίδιο και η ιδεολογική αντιπαράθεση του καπιταλισμού με τον “Υπαρκτό Σοσιαλισμό”. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός Δύσης-Ρωσίας, όμως, ζει και βασιλεύει. Για την ακρίβεια, είναι ο νέος Ψυχρός Πόλεμος. Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, οι Δυτικοί επεδίωξαν να κρατήσουν τη Ρωσία στα γόνατα –εάν ήταν δυνατόν εσαεί– όπως συνέβαινε επί Γιέλτσιν, αλλά ο Πούτιν τους χάλασε τα σχέδια.
Με τη βοήθεια και των υψηλών τιμών του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και άλλων πρώτων υλών, όμως, ο πρώην πράκτορας της KGB κατάφερε να ξαναστήσει την “Αρκούδα” στα πόδια της. Όταν, μάλιστα, ένοιωσε ότι είναι αρκετά ισχυρή, διεκδίκησε δυναμικά ρόλο μεγάλης δύναμης στη διεθνή σκηνή. Το είδαμε στη Συρία και στη Λιβύη, το είδαμε στον Καύκασο και το βλέπουμε διαρκώς στην Ουκρανία.
Οι Δυτικοί ποτέ δεν εγκατέλειψαν το σχέδιό τους να περικυκλώσουν γεωπολιτικά τη Ρωσία, ώστε να την περιορίσουν. Η επέκταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις που είχαν δώσει στον Γκορμπατσώφ, δημιούργησαν θετικά για τη Δύση τετελεσμένα και στρίμωξαν τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί, όμως, δεν τα πήγαν εξίσου καλά στην Κεντρική Ασία. Ο Πούτιν κατάφερε σε σημαντικό βαθμό να ανακτήσει τη γεωπολιτική επιρροή στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Ο Τραμπ είχε υιοθετήσει ένα διαφορετικό δόγμα. Σωστά εκτιμούσε ότι η Ρωσία μπορεί να παραμένει στρατιωτική υπερδύναμη, αλλά δεν έχει ούτε τις οικονομικές δυνατότητες ούτε τον δημογραφικό όγκο για να ανταγωνισθεί τις ΗΠΑ. Αυτό που διεκδικεί είναι να γίνεται σεβαστός ο ρόλος της και να σταματήσει η στρατηγική γεωπολιτικής περικύκλωσής της. Κι αυτό αφορά πρωτίστως την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Ο Τραμπ φαινόταν διατεθειμένος να τα προσφέρει στον Πούτιν, με σκοπό να τον ρυμουλκήσει σε μία από κοινού στρατηγική ανάσχεσης της Κίνας. Κι αυτό, επειδή ο “Δράκος” έχει δυνάμει όλες τις προϋποθέσεις όχι απλώς να ανταγωνισθεί τις ΗΠΑ, αλλά και να τις εκτοπίσει από την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές σύστημα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και ακολουθεί εξωτερική πολιτική σχετικά χαμηλών τόνων, θεωρώντας ότι ο χρόνος εργάζεται υπέρ των κινεζικών συμφερόντων.
Το τρίγωνο ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα
Δεν είναι, όμως, μόνο οι Αμερικανοί που φοβούνται την συνεχώς ενισχυόμενη Κίνα. Είναι και η Ρωσία, η οποία νοιώθει την κινέζικη πίεση στα αραιοκατοικημένα νοτιοανατολικά σύνορά της. Ο φόβος της Μόσχας για τον “Δράκο” δυνητικά θα μπορούσε να την οδηγήσει σε μία συνεργασία με την Ουάσιγκτον για την ανάσχεση της Κίνας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει την πραγματική υπέρβαση του ψυχροπολεμικού κλίματος και την εγκαθίδρυση σχέσεων εμπιστοσύνης.
Όπως προανέφερα, ο Τραμπ είχε εκφράσει την πρόθεση να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά το αμερικανικό “βαθύ κράτος” όχι απλώς ήγειρε εμπόδια, αλλά και κατάφερε να ακυρώσει στην πράξη αυτή την αναθεώρηση στρατηγικής. Το κατεστημένο που διαμορφώνει και καθορίζει την αμερικανική εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας παραμένει εγκλωβισμένο στο δόγμα ενός νέου ψυχρού πολέμου.
Η συνέχεια του άρθρου στο SLpress.gr
