Παναγιώτης Καρμάτης (Γιάγκος)
«Είμαι πολύ χαρούμενος που επιστρέφω στον χώρο που με φιλοξένησε στην πρώτη μου θεατρική απόπειρα πολλά χρόνια πριν, στο θέατρο Χυτήριο.
Το “Φιντανάκι” του Παντελή Χορν είναι ένα έργο, το οποίο έχει ανέβει πολλές φορές σε αθηναϊκά θέατρα με τελευταία φορά αυτήν στην πειραματική σκηνή του Εθνικού.
Συνεπώς είναι μεγάλη μου τιμή που συμμετέχω σ’ αυτην την παράσταση. Ο Γιάγκος είναι ένας ρόλος με πολλές προκλήσεις και λόγω των ηθοποιών που τον έχουν ενσαρκώσει (ένας από αυτούς είναι ο Άλκης Κούρκουλος και ο Άρης Λεμπεσόπουλος) αλλά και λόγω της βαρύτητας και των εναλλαγών που μπορεί να έχει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πολύ αντιπαθής και μισητός από το κοινό. Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα να δείξει κανείς στο κοινό και την καλή πλευρά αυτού του ήρωα, διότι ποτέ κανείς ήρωας δεν έχει μόνο την αρνητική του πλευρά.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω την τέλεια συνεργασία με όλο τον θίασο. Πρόκειται για αξιόλογους συναδέλφους και εξαιρετικό κλίμα στις πρόβες. Ευχής έργον να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους, ηθοποιούς και συνεργάτες.»
Κωνσταντίνος Νιάρχος (Κυρ Αντώνης)
«Το “Φιντανάκι” του Παντελή Χορν που ως λέξη σημαίνει το νέο βλασταράκι, είναι ένα κοινωνικό δράμα της αθηναϊκής γειτονιάς του μεσοπολέμου, εκεί γύρω στα 1920. Ο Παντελής Χορν εμπνέεται από την ιστορία μιας αυλής και την ηθογραφία της εποχής.
Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες – ήρωες είναι τύποι καθημερινοί, συνηθισμένοι, ασήμαντοι. Όσον αφορά στον ρόλο μου του κυρ – Αντώνη είναι ο έντιμος άνθρωπος που μέσα στον στερημένο μικρόκοσμο της αυλής παλεύει για το «όνειρό» του, την τίμια ζωή , ωστόσο η πορεία του προδιαγράφεται μοιραία. Γίνεται κλέφτης στη δουλειά του, για να σώσει την τιμή της κόρης του καταλήγοντας εν τέλει υπό το βάρος αυτής της διπλής ατιμίας στο θάνατο. Στις μέρες μας ο κυρ – Αντώνης ως τύπος και τα στοιχεία που ορίζουν τα αδιέξοδά του έχουν ξεπεραστεί από τα σημερινά ήθη. Απ’ αυτή την άποψη το έργο ανήκει στην εποχή του, αυτό είναι αλήθεια. Η μεγάλη πρόκληση για μένα αλλά και για όλο το θίασο και τους συντελεστές της παράστασης είναι να δούμε το «Φιντανάκι» σαν ένα σύγχρονο λαϊκό παραμύθι που με το συμβολισμό του μπορεί να συγκινήσει το σημερινό θεατή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το θίασο τους συντελεστές και τη σκηνοθέτιδα της παράστασης που με τον επαγγελματισμό, τη θετική ενέργεια και το χιούμορ τους κάνουν την ατμόσφαιρα των πολύωρων προβών δημιουργική και παραγωγική έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώσει τους κόπους μας.»
Αγγελική Παρδαλίδου -(Τούλα, “Το Φιντανάκι”)
«Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να μπω, με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδας Ευτυχίας Αργυροπούλου, στον κόσμο που δημιούργησε ο Παντελής Χορν στο έργο του «Το Φιντανάκι». Ένα έργο γραμμένο το 1921 που πολύ εύκολα μπορεί να πέσεις στην παγίδα να το θεωρήσεις ¨εύκολο¨ και γραφικό. Και όμως! Πόσο αληθινό και επίκαιρο είναι τελικά. Μπορεί το άρωμά του να σε ταξιδεύει στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, η ουσία του όμως αφορά το σήμερα διότι έχει να κάνει με θέματα διαχρονικά και αξεπέραστα. Έρωτας, προδοσία, συμφέρον, φτώχεια, ανάγκη, επιβίωση, εξουσία, χρήμα.
«Το Φιντανάκι» επέλεξε να το πει ο Παντελής Χορν. Το Φιντανάκι, η Τούλα, ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, όνειρα και δροσιά. Ένα κορίτσι που τώρα αρχίζει τη ζωή του και ξεκινά να γίνει γυναίκα. Η Τούλα είναι το μέλλον, η ελπίδα. Πόσο όμως μπορείς να μείνεις αλώβητος και να ακολουθήσεις την πορεία που έχεις ονειρευτεί όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και η θλιβερή πραγματικότητα έρχεται μπροστά σου και σε κοιτά κατάματα;
Ένα πλάσμα αέρινο μέσα σε ένα έργο ωμό και σκληρό. Από πού να κρατηθείς για να συνεχίσεις να πιστεύεις; Αυτό το πλάσμα λοιπόν ψάχνω να βρω. Την Τούλα, το Φιντανάκι. Με συγκινεί αφάνταστα αυτός ο ρόλος. Και πιστεύω ότι οποιοσδήποτε έχει ερωτευτεί , μπορεί να τη νιώσει. Και οποιοσδήποτε έχει προδοθεί κάτι θα καταλάβει από αυτήν. Και οποιοσδήποτε πόθησε κάτι με όλη του την ψυχή και το είδε να χάνεται κάτι θα νιώσει.
